José Hierro
Junto al mar
Σαν
πεθάνω, να με βάλουν γυμνό,
γυμνό
δίπλα στην θάλασσα.
Θα ‘ναι
τα γκρίζα τα νερά η ασπίδα μου
Δεν θα
‘χω να παλεύω.
Σαν
πεθάνω να με αφήσουν μόνο.
Η
θάλασσα είναι ο κήπος μου.
Δεν
μπορεί, αυτός που αγαπούσε τα κύματα,
να
επιθυμεί άλλο τέλος.
Θα ακούω
την μελωδία του ανέμου,
την
μυστηριακή φωνή.
Θα
νικηθεί στο τέλος για μια στιγμή ο χρόνος
που
θερίζει σαν δρεπάνι.
Που
θερίζει λύπες. Κι όταν
η νύχτα
αρχίζει να τσουρουφλίζει,
με
όνειρα, θρηνώντας, τραγουδώντας,
θα
γεννηθώ ξανά.
Si muero, que me pongan desnudo,
desnudo junto al mar.
Serán las aguas grises mi escudo
y no habrá que luchar.
Si muero que me dejen a solas.
El mar es mi jardín.
No puede, quien amaba las olas,
desear otro fin.
Oiré la melodía del viento,
la misteriosa voz.
Será por fin vencido el momento
que siega como hoz.
Que siega pesadumbres. Y cuando
la noche empiece a arder,
Soñando, sollozando, cantando,
yo volveré a nacer.
